Μη θανατηφόρα όπλα
του Θεόδωρου Π. Μαντά*
O Ν. 2168/1993, ακόμα και μετά την πρόσφατη τροποποίησή του με τον Ν. 3944/2011, δεν κάνει διάκριση μεταξύ θανατηφόρων και μη θανατηφόρων όπλων, εξισώνοντας με αυτόν τον τρόπο, ως προς την άσκηση ποινικής δίωξης και ως προς την επιβολή ποινής, τα οριζόμενα στην παρ. 2 του πρώτου άρθρου του, αντικείμενα, τα οποία χαρακτηρίζει ως «πρόσφορα προς επίθεση και άμυνα», με τα πιστόλια, τα πυροβόλα όπλα, τις χειροβομβίδες, τις νάρκες, τα πυρομαχικά και τις εκρηκτικές ύλες.
Χωρίς λοιπόν αυτή τη ρητή διάκριση, υπό τις προβλέψεις του ως άνω νόμου και κατά τη διατύπωσή του, στην έννοια των μη θανατηφόρων όπλων δύνανται να υπαχθούν αναισθητικά σπρέι, μηχανισμοί εκκένωσης ηλεκτρικής ενέργειας, μεταλλικές γροθιές, αντικείμενα τα οποία χρησιμοποιούνται για εκτόξευση ουσιών, που αναφλέγονται αυτόματα ή περιέχουν αναισθησιογόνες ή ερεθιστικές χημικές ουσίες, ακόμη και ψαροντούφεκα που εκτοξεύουν καμάκι. Πρέπει επίσης να αναφερθεί, ότι οι προβλέψεις του νόμου εκτείνονται και σε σιγαστήρες, σε σκόπευτρα και σε ανταλλακτικά μέρη και εξαρτήματα όπλων, αλλά και απομιμήσεις πυροβόλων όπλων, εφόσον μπορούν να μετατραπούν σε πραγματικά όπλα, και σε πυροβόλα όπλα που δεν λειτουργούν, λόγω ουσιώδους βλάβης, παρόλο που τα ανωτέρω δεν χαρακτηρίζονται ως όπλα. Η εμπορία τέτοιων όπλων που γίνεται χωρίς την άδεια του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως τιμωρείται με φυλάκιση έως πέντε ετών, ενώ φυλάκιση έως πέντε ετών προβλέπεται και σε περίπτωση κατοχής τους, χωρίς την άδεια της αστυνομικής Αρχής του τόπου κατοικίας του ενδιαφερομένου.
Σε αυτό το πλαίσιο και ενόψει της τιμωρίας της πράξεως της κατοχής και της εμπορίας ενός θανατηφόρου όπλου με τον ίδιο τρόπο που τιμωρείται η κατοχή και η εμπορία ενός μη θανατηφόρου όπλου, καθίσταται σαφές ότι, επί τη βάσει μίας λογικής απεγκληματοποϊησης παραβατικών συμπεριφορών που φέρουν ήπιο χαρακτήρα, θα μπορούσε αντί της επιβολής ποινής φυλακίσεως και χρηματικής ποινής να επιβληθεί πρόστιμο ή μόνο μία κύρωση διοικητικού χαρακτήρα. Συνακόλουθη αυτής της λογικής είναι η δυνατότητα της εξαίρεσης από την απαίτηση για χορήγηση αδείας, προκειμένου για την απόκτηση και την κατοχή ορισμένων από τα προβλεπόμενα στις παραγράφους 2 και 3 του πρώτου άρθρου του Ν. 2168/1993 αντικείμενα, με γνώμονα το κριτήριο του ποια από αυτά, χρησιμοποιούμενα αυτοτελώς, δύνανται να προκαλέσουν θανάτωση ή βαρεία σωματική βλάβη. Έτσι, θα μπορούσε να αποφευχθεί η άσκηση ποινικής δίωξης και η τιμωρία για την κατοχή, επί παραδείγματι, ενός σπρέι πιπεριού, αλλιώς, πάλι στο πλαίσιο της ίδιας λογικής, να επιτευχθεί η επιβολή ανάλογης με τη βαρύτητα της πράξεως τιμωρίας.
_____________________________________
* Το παρόν κείμενο είναι η άποψη του κ. Θεόδωρου Π. Μαντά στο άρθρο «Μη θανατηφόρα όπλα – Η θέση των νομικών» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ασφάλεια και προστασία», Τεύχος 6 – Οκτώβριος 2011
Δείτε ακόμη
Ποιόν «φροντίζει» το οικογενειακό δίκαιο
Παρ’ όλο που το τελευταίο νομοθέτημα εισήγαγε πρωτοποριακές ρυθμίσεις (συναινετικό διαζύγιο, αλλαγή των όρων χορήγησης της διατροφής, συμμετοχή της γυναίκας στα αποκτήματα κατά τη διάρκεια του γάμου), στον απολογισμό παραμένει αμφιλεγόμενο ως προς τις προθέσεις και τις παρενέργειές του.
Πώς θα κερδίσετε το διαζύγιο
«Στα συναινετικά διαζύγια» -σημειώνει ο ποινικολόγος Θεόδωρος Μαντάς- «ως αιτία προβάλλεται κυρίως η ασυμφωνία χαρακτήρων, πράγμα που σημαίνει πως έχουμε μια υποχώρηση των παραδοσιακών δομών της ελληνικής κοινωνίας όπου ο άντρας ήταν η κεφαλή της οικογένειας.